Dit is deel 2 van een beschrijving van de diensttijd van Izaäk Oprel in Curacao. De tekst is van hemzelf (!), gefilterd uit vrij uitvoerige brieven die hij naar huis had gestuurd. De foto’s komen uit zijn foto-album, ingekleurd door de maker van deze blog (van heeele kleine zwart-wit-foto’s…, niet altijd even goed gelukt). 

Het geeft als het goed is een mooi tijdsbeeld hoe een 20-jarige marinier zijn dienstplicht beleefde destijds.

Dit deel beschrijft de reis naar Curacao.

27-12-1951, Naar Curacao, M.S.Oranjestad

27-12-51  n.m. 5 uur vertrokken uit Amsterdam

We zijn nu een uur buiten de pier en de eerste hangen al over de reling. Ik heb wel het gevoel dat ik bezopen ben, maar misselijk ben ik nog niet.  We zijn precies om 5 uur uit Amsterdam vertrokken en om 1/2 8 waren we in IJmuiden. Daar bij die sluizen is het wel aardig, als je daar door komt kan je de mensen die langs de kant staan zo een hand geven.

We hebben per 10 man een hut, met een prima bed en een kast. Het eten is ook prima, het lijkt wel of je in een hotel eet.  Er zijn buiten ons nog een 30 a 40 passagiers, waaronder een stuk of 7 nonnen.Vannacht gaat de klok al een uur terug,  en morgenochtend zijn we waarschijnlijk al in Dover (Eng) maar of er al post van boord gaat weet ik nog niet.

Madeira is onze volgende haven. Daar zullen we waarschijnlijk een paar dagen blijven. Er gaan daar geloof ik een paar honderd ton aardappelen van boord.

28-12-51  v.m. 10 uur aankomst te Dover

Op het ogenblik voel ik me weer best, maar vannacht ben ik behoorlijk zeeziek geweest. Het waaide ook veel harder dan gisteren. Er zijn in Dover nog 18 passagiers en een auto aan boord gekomen. met een zeesleper werden ze gebracht.

29-12-51  12 uur passeren  Plymouth

1-1-51. Oud en nieuw.

Vannacht hebben we oud en nieuw geviert met oliebollen en warme wijn. Toen het in Holland 12 uur was, was het bij ons nog maar 10.15 uur.

Morgen zijn we in Madeira.  

Hieronder een foto-galerij. Klik op een foto voor een vergroting c.q. voor bladeren door de galerij heen.

2- 1- 52  v.m. 9 uur aankomst te Madeira

Nou Madeira is achter de rug en het was onvergetelijk. We zijn 3 uur op de wal geweest en we hebben er met een bus een eindje getoerd en daarna zijn we op eigen gelegenheid verder op onderzoek uitgeweest.Ik heb me bijna te barsten geklommen.  Madeira ligt n.l. op een berg die op de meeste plaatsen recht uit zee omhoog gaat.

Alleen waar wij voor anker  lagen was het schuin oplopend. Dat er auto`s en autobussen  tegen zulke hellingen opgetornd kunnen komen is me een raadsel. Er is bijna geen weg te vinden die horizontaal loopt. Hoe hoger je op die berg komt, hoe meer mensen je op blote voeten ziet lopen. Leren zolen moet je hier ook niet hebben, want als je op zo`n schuine straat loopt en je doet een stap verkeerd, zou je 200 meter moeten rennen om niet te vallen. 

De straten zijn gemaakt van flinke grintkeien. Je staat er gewoon versteld van dat ze van zulke kleine steentjes een straat kunnen maken.   Ik heb nog foto`s genomen, maar alleen kleurenfoto`s kunnen hier een beetje tot hun recht komen.

Ik heb in die korte tijd zoveel gezien, dat het gewoon niet te verwerken is, en het was best een beetje zeeziekte waard.  Het is zo mooi geweest dat het zich bijna niet laat beschrijven.  Toen we voor anker gingen waren er al direct een hoop bootjes rond het schip met allerlei kooplui en kleine jongens, die dubbeltjes  achterna doken als je er een in zee gooide. Ik heb een flinke stoot bananen op, alles is er wel duur, maar met sigaretten was er nog wel wat  te beginnen, en die had ik er genoeg.

Hieronder een foto-galerij. Klik op een foto voor een vergroting c.q. voor bladeren door de galerij heen.

10- 1-52  12 uur  zijn Barbados en Dominica gepasseerd

Eindelijk weer land gezien, we zijn n.l. het eiland Barbados gepasseerd. Buiten dolfijnen en vliegende vissen hebben we nog niet anders gezien dan water, en daar raak je op den duur ook op uitgekeken. We hebben al een week lang het mooiste weer van de wereld, en ik ben al verbrand ook. Ik ben de hele reis al hutoudste, dat is anders ook een pracht baan.  Ik moet iedere morgen iemand aan wijzen die de hut helemaal schoonmaakt en dan moet ik bij de hut blijven tot de kapitein geinspecteerd heeft. 

Vanavond hebben we afscheidsdiner gehad, en daarbij zei de kapitein dat hij tevreden was,  dus we hebben het er goed afgebracht. Morgenmiddag komen we  in La Cuaira (Venezuela) aan.  Daar blijven we 24 uur liggen, en dan nog een nachtje varen naar Curacao, dus Zondag ochtend zijn we er.  De reis heeft dan 1 dag te lang geduurd omdat we in de golf van Biskaje 1 dag verspeeld zijn met de storm. We hadden eerst een tijd halve kracht gevaren. en twee maal zijn we omgekeerd om een schip te zoeken dat hulp nodig had, maar we hebben het niet gezien.

 De Oranjestad is in de Golf van Biskaje terug gevaren omdat het schip De flying Enterpres (een vrachtboot met op dek een grote hoeveelheid boomstammen) met grote slagzij ronddreef met alleen kapitein Karlsen aan boord.

We hebben die boot niet gezien en daarom maar weer omgekeerd.

Het is hier iedere avond zwemmen aan boord en ik sla geen enkele keer over.

Het leven aan boord

Het eten was een sport op zich zelf, eerst werden er opstaande randen aan de tafels gemaakt en de stoelen vast gezet, de tafellakens werden nat gegoten zodat de boel niet meer van tafel kon glijden. Met het eten van soep (iedere dag soep vooraf) moest je je benen om de stoelpoten slaan, met een hand zodanig met je bord manouvreren  dat er iets in bleef en met de andere  hand proberen iets naar binnen te krijgen.  Met het slapen was het ook een probleem, want je moest je naar alle kanten schrap zetten.

We konden de hele reis aan dek komen, want wegens de hoge bovenbouw kon je nog wel uit de wind kruipen, hoewel je dan nog niet erg veilig was, want door het overslaan van de golven, kon je wel tot je knieen in het water komen te staan  als je niet vlug genoeg weg kon, en dat gebeurde dan ook meer dan eens. Pa schreef over 15 meter hoge golven, maar zo erg was het bij ons niet, want het ergste zijn we geloof ik mis gelopen.Wel ging de neus (waar wij sliepen) toch wel  5  tot 8 meter op en neer , Kan je nagaan  hoe je je dan voelt als dat een paar dagen duurt, je weet op een gegeven moment niet meer wat onder of boven is.

Enkele zijn er niet ziek geweest maar die hadden wel last van duizeligheid. Je had ons moeten zien toen we in Madaira aan wal gingen, het was of we allemaal stomdronken waren, zo liepen we te slingeren. We hebben de tijd zoek gebracht met zonnebaden (na Madaira natuurlijk) kaarten e.d. Ik was hut oudste, dus had ik `s ochtends altijd nog wel wat werk, verder werden de anderen om de beurt aangewezen om de hofmeester te helpen en om de gangen en wc in ons verblijf schoon te houden. Zoals ik al eerder schreef was het eten buitengewoon. Door de marconist werden we op de hoogte gehouden  van het nieuws, deze bracht iedere morgen een bulletin in de salon, dit was dan het radio nieuws wat vlug opgenomen was, dus ook van die schepen in nood hoorden we.

De foto`s die ik genomen heb, heb ik weg gebracht om ze te laten ontwikkelen, en als ze nu maar gelukt zijn dan zal ik ze opsturen.Wat het geld aan boord betreft, we mochten ieder  f 30,00 opmaken (later zelf terug betalen) maar we kregen geen cent in handen, alleen toen we in Madaira  de wal op gingen kregen we ieder 50 escudo`s (6,50) daar ging weer vanaf de boot die ons naar de wal bracht en de busreis, dus er schoot niet veel over.

Die sigaretten heb gedeeltelijk overgedaan aan de jongens en gedeeltelijk geruild voor bananen (die zijn er hier ook plentie). Ik heb op de hele reis ongeveer  f   20,00 opgemaakt, toen we de aan wal kwamen op Curacao kregen we f 25.00 en het eind van de maand krijgen we weer een voorschotje, en daarna krijgen normaal kat.