9. Mil.Dienst Izaäk, eind 1952, Curacao : Laatste loodjes en naar huis

Dit is deel 9 en laatste deel van een beschrijving van de diensttijd van Izaäk Oprel in Curacao. De tekst is van hemzelf (!), gefilterd uit vrij uitvoerige brieven die hij naar huis had gestuurd. De foto’s komen uit zijn foto-album, ingekleurd door de maker van deze blog (van heeele kleine zwart-wit-foto’s…, niet altijd even goed gelukt).

Het geeft als het goed is een mooi tijdsbeeld hoe een 20-jarige marinier zijn dienstplicht beleefde destijds.

Dit deel beschrijft de laatste maanden van zijn tijd in Curacao, en de reis naar huis met de MS Willemstad.

Curacao. 8-8-`52.

Ik zit weer op Suffisant en heb er mijn eerste velddienstje al weer opzitten.

We hebben weer een mooi maandje voor de boeg, we hebben n.l. nog wat meerdaagse oefeningen en een excursie bij de CPIM te goed. Vandaag is er weer een transport vertrokken met 60 man, er waren er een hoop van Aruba bij en 2 jongens uit ons peloton waaronder Jaap Timmermans. Die komt nu wel wat te laat thuis, want hij heeft 16 maanden hier gezeten. Hij heeft bijna 4 maanden te lang gedient. Bij ons zal het wel niet zo lang duren, want er zijn er nu al naar huis die in Holland hun tijd vol moeten maken. Henk Visser is nu eindelijk ook 2 e klas, en wel met terugwerkende kracht van af 1 April, dus gelijk met mij. Hij krijgt nu al het achterstallige geld in een keer, dus die zit er goed voor de volgende maand.

Curacao 15 Augustus 1952.

Deze keer krijgen jullie eens een brief die met potlood geschreven is. Mijn vulpen heb ik n.l. gemolt, bij het schrijven van het adres van de vorige brief. Ik heb maar gelijk een nieuwe gekocht, maar die wil nog niet goed, die moet ik dus eerst nog dresseren. Het is nu een week geleden dat ik de vorige brief schreef, dat is wel langer dan anders, maar we zijn dinsdag met zware marsbepakking vertrokken, om drie dagen in een tentje te gaan wonen. We moesten er ook nog 17 km voor lopen, heuveltje op en heuveltje af, met +/- 20 kilo plus geweer. Ik vond het bijna net zo zwaar als de hele vierdaagse op een dag.

Onze B.A.G. (mitraileur) schutter had hier nog nooit in het veld geweest, omdat hij pas is aangekomen, dus die liep zich een ongeluk te sjouwen met dat ding van 9 1/2 kilo. Daarom hebben we hem ombeurten gedragen, we zijn met 7 man in een ploeg dus heb ik hem nog een mooi eindje op mijn nek gehad. Maar na aankomst hadden we het rustig en konden we zwemmen.

Gister(donderdag) zijn we terug gekomen en vandaag heb ik de wacht. Dat is deze keer ook erg soepel, want ik heb cantinewacht, en die loopt tot 11 uur vanavond, dus slaap ik bijna de gewone tijd. In october en november gaat er weer een transport mariniers naar Holland. Nu bestaat de mogelijkheid, dat ik met een van de twee meekom, hoewel dat nog niet zeker is. Voor het geval dat ik in october kom zal ik de eerst volgende keer niet delegeren, omdat ik dat geld dan wil bewaren voor onderweg, en om nog wat te kopen. Ga ik later, dan ga ik weer gewoon verder met delegeren.

Deze keer heb ik eens een ander soort foto, het is een tijdopname van mijn kast en bed op Waterfort. Ik heb het toestel iets bewogen, daarom is hij niet scherp. Het onderste bed en de kast die open staat is van mij. Op het bovenste bed is de klamboe neer, als je goed kijkt kan je dat wel zien.

Curacao. 17 Augustus 1952

Maandag gaan we een soort vierdaagse beginnen, we moeten het eiland van de ene punt naar de andere overtippelen.

Curacao. 24 – 8 – `52

We zijn vrijdag terug gekomen van de vierdaagse, en vanochtend ben ik terug gekomen van een buitenpost. Maandag zijn we met auto`s weg gegaan en hebben we een bivak ingericht op Westpunt, en zijn daar die dag gebleven. Dinsdag was het om 4 uur overal en om 5 uur afmars. 25 km. door het onmogelijkste terrein. 9.30 uur hadden we het er op zitten. het was wel erg hard gegaan want er was terrein bij waar we maar 3 km. per uur opschoten. het scheelde ook dat we een groot stuk liepen voor de zon op was. Er waren er bij die zeiden dat ze dood zouden vallen en ze zagen naar uit ook, maar er is zelfs niemand uitgevallen.

De andere dagen waren wat minder zwaar, de afstand was korter, maar er waren enkele hogere bergen. Ik heb er geen nadeel aan gehad, dan een paar schoenen, die waren op toen ik thuis kwam. Blaren heb ik ook niet, en dat is ook al heel wat, en toch heb ik onderweg veel gezwommen. Ik had nog foto`s gemaakt, maar de meeste zullen wel naar de haaien zijn denk ik want onderweg is er een schroefje los gerammeld en kwam dat apparaat wat achter de lens zit scheef te zitten, daardoor kwam er vals licht in, maar toen ik eenmaal doorhad wat er aan de hand was, heb ik het even gemaakt met een dolkmes en een pincet, maar het ging goed. Nou ik heb het de hele week goed naar mijn zin gehad, en wat mij betreft kunnen ze het nog eens overdoen. Het was in totaal +/- 80 km.

Hieronder een foto-galerij. Klik op een foto voor een vergroting c.q. voor bladeren door de galerij heen.

Curacao 29 Aug. 1952.

Ik moet deze brief weer met potlood schrijven, omdat mijn pen alle diensten weigert. Vandaag hebben we de laatste velddienst gehad van deze maand. want September zijn we weer wachtpeloton, en dan zijn we meestal binnen en lopen wacht op buitenposten.

Gisteren ben ik nog met een stelletje jongens naar HATO geweest en hebben daar mee gevlogen in de vliegtuigen van de MLD. Dat zijn die kleine dingen die ze op de Karel Doorman hebben. We zijn 40 minuten in de lucht geweest. Ze moesten een doel aan de Noordkant aanvallen. Ze hadden bij zich 8 raketten en 600 patronen voor mitraileurs (ze schieten met 4 stuks gelijk) en alles moest op in 8 duikvluchten. In het eerst ging het best, want toen werd er alleen maar met raketten geschoten, en daar merk je in het toestel niets van, maar de laatste 4 duiken schoten ze al hun minutie op, en met dat schieten schokte het toestel zo erg, dat ik er beroerd van werd, en bij de laatste duik moest ik nog kotsen ook, maar toen dat duikfeest afgelopen was had ik geen last meer.

Het was ontzettend warm in die toestellen, maar er konden 3 raampjes open, een boven mijn hoofd en aan iedere kant een. Als het toestel nu dook klapte de bovenste dicht, en als hij optrok gingen de onderste dicht. Maar het is prachtig geweest hoor.

In Holland is er dus veel fruit op het ogenblik, nou als ik thuis kom hoop ik maar dat er nog wat van het een of ander is , want bananen wordt je ook zat en sinasappelen zijn hier niet zo goed als in Holland. Appels zie je hier weinig en erg duur zijn ze. Ze zijn wel mooi maar zo droog als zaagsel. Dus al zit je hier 2 jaar koop je die maar een keer. Verleden week heb ik voor het eerst Curacaose kersen gegeten, die groeien op sommige plaatsen in het wild. Ze zijn zo groot als een Hollandse kersepit, en zelf heeft hij 3 pitten, dus dat steld niet veel voor.

Ik zal weer eens een foto meesturen, het is er een van Waterfort, die jongen die ook zo`n wit hempje aanheeft is degene waar ik het meest mee omgaat.

Voordat we in het vliegtuig (een firefly) konden instappen, kregen we eerst instructie hoe in een noodgeval de parachute en de rubberboot moesten gebruiken. De piloot (de Leeuw) zei gelijk “als je de boel onder kotst, dan kost je dat een tientje, want ik moet het dan zelf schoonmaken”. Toen ik dan ook zo ver was dat ik daadwerkelijk over mijn nek ging, heb ik vlug mijn sokken uitgetrokken en die volgekotst en uit het zijraam gegooid. Dat was dus f 10,- verdiend.

Hieronder een foto-galerij. Klik op een foto voor een vergroting c.q. voor bladeren door de galerij heen

Curacao 2 September 1952

We zitten op het ogenblik weer in het wacht peloton, dus dat wordt weer veel wachtlopen, en verder moeten we het kamp een beetje opknappen. Ik zit op het ogenblik in een ploeg die alle oude W.C.`s in puin slaat, daar komen n.l. nieuwe voor. Ik zit dus meest binnen, maar de meesten zitten buiten, en al zijn de meesten nog al bruin, ze zijn toch verbrand. Op het ogenblik zitten er weer een paar klaar om thuis te varen. Er is ook een korporaal van ons bij, die is n.l. afgekeurd, dus die gaat in Holland gelijk de dienst uit.

Als ik thuis kom zal ik van Jan de Bloeme ook wel een pakje mee moeten nemen, hij vroeg tenminste of ik veel ruimte had. Hij moet hier nog een maand of acht zitten, dus hij kan nog wel even vooruit. Ik tref het eigenlijk wel goed , dat ik deze maand geen lessen heb, want we zitten zo ongeveer in de warmste maand. Het andere peloton moet morgen b.v. de hoogste berg gaan beklimmen, dus die lopen morgen een beetje te zwemmen in der zweet. Maar wij zullen de volgende maand dan wel goed bedacht worden, het is tenminste meestal zo.

Zo nu en dan zou ik best willen dat het eens ging sneeuwen, maar daar denk ik alleen aan als het erg warm is. Morgen zit ik weer op een buitenpost, zonnesteek krijg ik dan in ieder geval niet, want ik heb dan heel de dag mijn helm op.

Curacao Zondag 7 September 1952

Van de week ben ik nog bij Jan de Bloeme geweest, maar die is overgeplaatst voor 8 weken op de marinebasis omdat de “Ceram” in reparatie is. Ik ben er nog op geweest, maar ze hadden hem bijna helemaal leeg gebroken, want ze pakken hem gelijk maar flink aan. Dezelfde avond liep ik de Leeuw nog tegen het lijf, dat is die vlieger, waarmee ik de lucht ben in geweest, en we hadden heel de avond gratis sterke verhalen. Het is ook wel een aardige vent hoor, hij probeerde Jan nog over te halen om mee te gaan, maar die zag er niet veel in. Hij had geen zin om luchtziek te worden.

Curacao. 11 September 1952.

Vandaag kwamen ze zeggen, dat ik er op rekenen moet dat ik 3 October op M.S. Willemstad zit, dus dan zou ik voor eind October thuis zijn, maar ik geloof het pas als ik in barak 8 zit (Thuisvaarders barak). De tram maakt dus nog steeds slachtoffers, hij leert het ook nooit he. Hier kan zo iets niet gebeuren, maar toch zie je genoeg auto`s langs de weg liggen. Ik heb het vanavond nog druk, want ik heb 6 brieven te beantwoorden, maar die krijg ik toch niet meer af. Morgen heb ik weer de wacht dus dan zal ik het op de wacht maar proberen. De foto`s die ik gemaakt heb met het vliegen zijn aardig gelukt. Ik heb er al een 100 bij te bestellen.

Curacao 17 September 1952.

Vannacht heeft het weer eens een keertje geregend, dat was al een behoorlijke tijd geleden, dus het kwam niet ongelegen, alleen die 50 jongens die in bivak zijn zullen het niet zo leuk gevonden hebben. Zaterdag komt de Willemstad weer aan met een stelletje om ons af te lossen. Er moeten er ook een hoop naar Aruba. Van af Suriname komen er ook mariniers naar Curacao want de landmacht neemt het daar over. Zodoende kunnen er in November ook een hoop naar huis.

Curacao. 22 September 1952

De lijst van thuisvaarders is nog steeds niet verschenen, wat ze er nu toch aan vinden om zo lang te wachten, weet ik niet, maar ik zou toch wel eens willen weten waar ik aan toe ben. Vooral, nu er een paar rondlopen, die afgekeurd zijn en zo vlug mogelijk naar Holland moeten, de kans bestaat dan dat er een paar van ons afvallen. Zaterdag zijn er 39 nieuwe gekomen, en wij gaan met 17 man weg, en de rest wordt aangevuld met jongens uit Aruba. De Willem komt natuurlijk in Amsterdam aan, maar hoe we naar huis komen weet ik niet, een vorig transport moest op eigen gelegenheid, en daarvoor werden ze altijd thuis gebracht, en wij zullen maar rustig afwachten.

Op het ogenblik ben ik oppasser bij de officieren, ik heb er niet zo veel te doen. Ik moet kamers schoon houden en zorgen dat ze op tijd koffie en zo krijgen. Ik had eigenlijk helemaal geen zin in dat baantje, maar ja het is nu toch maar voor korte tijd, en daar komt nog bij, dat ik er nog beter van eet dan de officieren zelf.

Curacao. Maandag 29 September 1952.

Dit zal dan de laatste brief van Curacao zijn. Ik zit al helemaal ingepakt, en Woensdag ( 1 Oct.) gaan we aan boord. We zouden de 3e vertrekken, maar dat is zaterdag in eens veranderd, en kom ik nu tijd te kort. Al dat haasten is ook al niet goed, ik had een grote schelp, die ik had opgedoken, en met het inpakken vanochtend is hij kapot gevallen, dat is wel jammer, want dat was een mooi ding. Met de sigaretten is het niet zo gelopen als de rekening was, we konden alleen maar Amerikaanse bestellen, Engelse breng ik ook wel mee, maar dat zijn er dan niet zo veel. Vanmiddag moet ik nog naar de marinebasis naar Jan de Bloeme, en vanavond naar Weber, dus ik heb het nog druk.

Of ik onderweg nog schrijven kan weet ik niet, want op verschillende plaatsen kan er geen post van boord. Het kan wel van boord, maar dan duurt het een eeuwigheid eer zo`n brief dan op de plaats van bestemming is.

In Curacao aan boord van de Willemstad gegaan op 1 Oktober 1952

Aankomst Venezuela (la Guaira)

2 Oktober, aan wal gegaan met Henk Visser. Het was daar gloeiend heet en niet veel te beleven.

Hieronder een foto-galerij van Venezuela. Klik op een foto voor een vergroting c.q. voor bladeren door de galerij heen.

Aankomst Port of Spain (Trinidad)

4 Oktober. Met een taxi een rondrit gemaakt en een kas met orchideen bekeken bij een school. Ik had nog nooit een orchidee gezien. Aan de kade erg veel kooplui met souverniers.