Dit is deel 6 van een beschrijving van de diensttijd van Izaäk Oprel in Curacao. De tekst is van hemzelf (!), gefilterd uit vrij uitvoerige brieven die hij naar huis had gestuurd. De foto’s komen uit zijn foto-album, ingekleurd door de maker van deze blog (van heeele kleine zwart-wit-foto’s…, niet altijd even goed gelukt). 

Het geeft als het goed is een mooi tijdsbeeld hoe een 20-jarige marinier zijn dienstplicht beleefde destijds.

Dit deel beschrijft een maand ziekenboeg. Weinig foto’s dit keer tijdens deze tijd.

Curacao.        11 April  1952

Op het ogenblik schrijf ik van uit de ziekenboeg, want ik ben gisteravond onverwacht opgenomen. Ik had last van hoofdpijn die dag en `s avonds ging ik naar de verpleger om een asperien en toen bleek dat ik koorts had, en moest ik gelijk blijven. De hoofdpijn was ik de andere ochtend al kwijt, maar ja ze houden me net zo lang vast als de dokter denkt dat ik nog ziek ben. Ik vind het hier best, en zal me niet haasten om er uit te komen, want ik lig hier rustig en de verzorging is best. 

Als ik nu aan het eind van de maand f 96,- ontvang, kan ik misschien wat meer delegeren, hoeveel, dat zal ik dan wel zien. Er gaan nu zo veel jongens weg dat er een heel peloton in een keer vernieuwd wordt, daarom blijven we ook de volgende maand wachtpeloton, en daarna gaan we weer naar Waterfort, dat is dus een paar maanden druk wachtlopen, maar dat geeft allemaal niets, hoe drukker het is hoe sneller de tijd draait.

Op het ogenblik ligt de ziekenzaal bijna vol, er liggen er een hoop die eigenlijk helemaal niet ziek zijn maar die moeten een kuur ondergaan van 8 dagen omdat ze waarschijnlijk desenterie bacillen bij zich hebben. Omdat het gevaarlijk is voor  anderen blijven ze dus ook maar 8 dagen in bed.

Curacao, 16 April  1952

Ik lig nog steeds in de ziekenboeg, of eigenlijk, weer, want ik ben er een dag uit geweest n.l. 1 e Paasdag. 2 e Paasdag ben ik weer opgenomen en nu voor een tijdje langer, ik heb n.l. geelzucht. 

Een paar dagen ben ik beroerd geweest, maar nu voel ik me helemaal niet ziek meer, maar sta op dieet. Een paar weken ben ik er wel mooi mee denk ik, maar ja, ik verlet niks, en lig hier rustig. Er is natuurlijk niet veel te beleven op zo`n manier.  Er zijn in het kamp op het ogenblik niet veel mariniers, de helft van de hele zaak is gister vertrokken naar Bonaire. Ons peloton is niet mee, maar gaat waarschijnlijk over een paar maanden. 2 e Paasdag is er een cabaret avond geweest, dat gegeven werd door de mariniers zelf, ik liep het natuurlijk mis, maar volgens de jongens die er geweest zijn  is het een fiasco geworden, dus heb ik  eigenlijk niets gemist.  

A.s.Zaterdag vertrekt er een boot met jongens die naar huis gaan. Gisteravond waren ze zo uitgelaten dat ze bijna een barak afgebroken hebben. Hier in de ziekenboeg kon ik `s avonds laat horen wanneer er weer een door zijn bed zakte, want dan volgde er een herrie of ze aan het vechten waren, dat deden ze dan ook wel, want de kussens lagen op straat.  Vandaag worden de foto`s gehaald die ik heb laten bijmaken, en als ze op tijd komen zal ik er een meesturen.

Curacao, 20 April  1952

De dokter komt zo nu en dan eens langs, en constateert dat mijn ogen nog geel zijn, en zegt dan “doorgaan met vetloos eten”. Veel te beleven is er hier natuurlijk niet, maar het Portugezenkamp is hier vlak bij, dus als er wat herrie is, zit ik gelijk buiten. Verder sjouw ik de ziekenboeg maar wat op en neer in pyama, en voor de rest lezen.  Een Afrikaanse krant heb ik zelfs al uitgeplozen, en als je daar een tijdje mee bezig bent, dan kan je zo`n krant behoorlijk vlot lezen. 

En Ben (red: zijn broer) heb je nog blaren gelopen?, nee toch zeker, want 25 km is als je goed nagaat toch maar een snert eindje. Als het net zulk goed weer is geweest als bij ons, dan zal het wel gegaan hebben, alleen, hier hoef je `s middags niet te gaan marsen want de zon is dan bijna loodrecht boven je, dus precies goed voor zonnesteek. 

Curacao,  25 April    1952

Van de dokter mag ik er zo nu en dan uit, dus het schijnt steeds beter te gaan, maar voor de dokter het toestond was ik er al iedere keer uit, want blijf nou eens in bed als je je niet ziek voelt. Maar ziek of niet ziek, zolang mijn ogen nog geel zien, houden ze me nog vast, en dat kan nog wel 14 dagen duren.  Een voordeel is het wel, want werken is er niet bij en  wachtlopen ook niet, dus het is bijna vacantie. De bibliotheek heb ik al bijna helemaal leeg gelezen, plus stapels oude tijdschriften.  Wat het eten betreft, dat is goed uit te houden. Rijst krijg ik niet, en als de anderen vlees krijgen, krijg ik vis, en omdat ik geen boter op mijn brood mag, geven ze me maar een ei. Nou en daar heb ik meestal niets op tegen.

In deze brief doe ik ook nog een foto. Het is het zwembad in St. Michiel. Een tijdje terug heb ik een foto gestuurd, die was genomen van af dat bergje dat je op de achtergrond ziet. op die berg vind je zo hier en daar nog een kanon uit de middeleeuwen, dus ze schijnen om dit brok rotsen en cactussen nog gevochten te hebben, maar wat voor waarde het toender tijd had is me een raadsel, ik zou het voor niks nog niet willen hebben.   

Curacao, 30 April  1952

Ik moet nog steeds binnen blijven en dieet houden, maar verder is alles oke. Vandaag is er ter ere van de Koningins verjaardag een parade gehouden in het stadion in Willemstad (wij hebben het gehoord via de radio) en er werd gelijk een M.W.O. uitgereikt aan een korporaal. Verder is er in Willemstad de hele dag feest.

We liggen hier op het ogenblik met 6 man op de ziekenzaal, maar er is er geen een bij die zich beroerd voelt, dus met de zieken loopt het wel los hier. En ik zit natuurlijk te wachten op de volgende zending kranten die moeten ook van de week komen als het goed is.

Vliegen tellen

Tijdens mijn verblijf in de ziekenboeg, toen ik daar min of meer lopend patient was, moest ik een paar maal op een dag het hele kamp rond voor een project van de dokter. I.v.m. het vernieuwen van de riolering en de W.C.`s wilde de dokter weten of er dan ook minder vliegen in het kamp zouden zijn. 

Daarvoor had hij op verschillende plaatsen in het kamp, b.v. keuken, eetzaal, cantine etc.  houten vlondertjes laten neerleggen van zo`n  1 m2 per stuk. Mijn werk was dan op gezette tijden het aantal vliegen op die vlonders te tellen en in een grafiek te zetten.

Curacao, 5  Mei   ’52

Met mij is het nog steeds hetzelfde, niet ziek en toch ziek, dus afwachten maar.  Vandaag is er een transport van 50 man aangekomen, en van de week komen er nog een stuk of 20, het is of er in Holland helemaal geen marinier meer blijft. Op het ogenblik liggen we met 3 man in de ziekenboeg, dus is het erg rustig, en veel vertier is er op zo`n manier niet.

 Ik doe er weer een foto bij, hij is weer van het bivak. Ik zit daar wel erg gecamoufleert, maar je zult me  toch wel herkennen. Ik zit daar voor mijn tent, tegen een boom zie je als je goed kijkt een marsbepakking en een geweer.